Rozdział 10

10

Alba szła wściekła przed siebie. znowu dała się wykorzystać jakiemuś chłopakowi. Z jej oczu popłynęło parę łez, starła je szybko ale na ich miejsce pojawiły się nowe.

-Alba poczekaj.-usłyszała za sobą głos Facunda ale nie zamierzała się odwracać tylko przyspieszyła kroku.- stój.-brunet dogonił ją i złapał ją za nadgarstek.- Dlaczego tak postąpiłaś?

-Myślałeś,że się nie dowiem? Jesteś świnia myślisz,że jak masz kasę to wszystko ci wolno. Ja nie jestem taka naiwna ja wszystkie inne. Nie zaciągniesz mnie do łóżka, nawet o tym nie myśl !-brunetka zaczęła krzyczeć.

-O czym ty mówisz?-powiedział zdezorientowany Facundo.- W życiu nie wykorzystałem żadnej dziewczyny.

-Jesteś niemożliwy! Kłamiesz patrząc mi w oczy. Myślisz,że jak zrobisz minę niewiniątka to każda...-nie dokończyła,ponieważ chłopak pociągnął ja do siebie i pocałował. Ta na początku odwzajemniła jego pocałunek ale po chwili doszło do niej,że to część jego gry i odepchnęła go od siebie.-Nigdy więcej tak nie

rób.-warknęła i wytarła ze swoich ust jego smak.-Daj mi święty spokój.-z jej oczu popłynęły łzy,których nie mogła powstrzymać. Odwróciła się od bruneta i podążyła w stronę parku.

-Alba!-krzyknął za nią chłopak ale po chwili stwierdził,że jak pobędzie sama to jej przejdzie.

-Kopciuszek ci uciekł? Przykro mi.-powiedziała Candelaria,która od dłuższego czasu przyglądała się temu wydarzeniu.

-Coś ty jej nagadała?-odwrócił się aby zobaczyć jędzowatą twarz swojej byłej.

-Dlaczego z góry zakładasz że to moja wina?-zapytała z miną niewiniątka.

-Znam Ciebie.-powiedział opierając dłonie na biodrach.

-Ja tylko wyświadczam ci przysługę.-powiedziała zagryzając wargę. Widząc zakłopotanie na twarzy bruneta kontynuowała swoją wypowiedź.-Pomyśl o tym jak zareagowaliby twoi rodzice gdybyś przyprowadził do siebie tą wieśniaczkę. A twoja reputacja? Przecież jakby nasi przyjaciele dowiedzieli się,że z nią chodzisz byłbyś skończony. Zastanów się dwa razy zanim coś zrobisz. Biedny zakochany Facundo.-powiedziała kiwając głową.-Radziłabym ci iść się umyć,bo turyści zaczynają robić ci zdjęcia.-zakomunikowała Candelaria po czym odwróciła się zamaszyście,aż Facundo poczuł na swojej twarzy jej gęste włosy.-Pa.-odwróciła się na chwilę aby wysłać mu całusa,a po chwili zniknęła z pola widzenia.

Alba oparła się o najbliższe drzewo.Dalej nie mogła iść,ponieważ przez łzy nic nie widziała. Usiadła na wystającym korzeniu drzewa i schowała twarz w kolana. W myślach przeklinała swoją naiwność. Otuchy dodawało jej jedynie to,że szybko przejrzała na oczy i nie dała się do końca wykorzystać Facundowi. Mimo wszystko czuła zażenowanie.

-Ten frajer opowie teraz wszystko swoim znajomym i będą mieli powód do żartów.-powiedziała przez łzy czarnowłosa.

-Dobrze się czujesz?-Alba usłyszała pewien głos i jak najprędzej uniosła głowę aby zobaczyć do kogo należy. Nie była zbytnio zadowolona gdy zobaczyła posiadacza tego głosu. 

-Tak oczywiście.-odburknęła i starła zły,które natarczywie napływały z jej oczu. Próbowała wstać ale zrobiła to nieudolnie i gdyby nie ten uroczy brunet pewnie leżałaby w szpitalu z gipsem na nodze.

-Spokojnie.-powiedział brunet łapiąc ją za rękę,aby pomóc jej wyjść z labiryntu korzeni.- Na pewno wszystko w porządku?-zapytał z troską w głosie Ruggero.

-Nie udawaj rycerza na białym koniu doskonale wiem,że jesteś taki sam jak wszyscy chłopacy.-powiedziała chłodno czarnowłosa wyrywając swoją dłoń z dłoni bruneta.

-Już wiem co jest przyczyną twojego smutku. Uwierz mi nie każdy chłopak jest taki sam.-powiedział unosząc kąciki ust do góry.

-Szkoda,że trafiam na samych drani.-powiedziała spoglądając na bawiące się dzieci. Chciałaby mieć znowu te 7-8 lat,wtedy życie było takie beztroskie. Nie było żadnych problemów,a teraz jest ich coraz więcej. Alba westchnęła i spojrzała na przybysza.-Ja...ja nie chciałam ciebie urazić.-powiedziała patrząc na niego ze smutną miną.

-Nic nie szkodzi.-powiedział z uśmiechem.-Krytyka przyda się każdemu. Może w ramach przeprosin zaprosisz mnie na lody?-powiedział pokazując swoje białe uzębienie,a Alba zaczęła się śmiać.

-Ruggero czy wybrałbyś się ze mną na lody?-zapytała próbując zachować powagę.

-Co za miła niespodzianka. Z chęcią sie z tobą wybiorę.-powiedział i po chwili szli w stronę lodziarni.

-Co ci się stało?-zapytała Tini gdy zobaczyła Facunda.

-Cande się stała.-burknął brunet.-Mogę wejść?-zapytał się przyjaciółki,a ta pokiwała głową.

-Idź umyj głowę,a później pogadamy.-powiedziała zamykając drzwi.-Mam ci przynieść coś na przebranie?-zapytała,a on pokręcił przecząco głową i mozolnie poszedł do łazienki. Kilka minut później Facundo powrócił do salonu w którym czekała na niego jego przyjaciółka z parująca kawą z mlekiem.- Trzymaj.-podała mu kubek.-Opowiesz mi co się stało?-zapytała z niecierpliwością.

-Umówiłem się z Albą z naszej klasy...-przerwał aby upić łyk kawy.- Ta "randka" nie wyszła nam,ponieważ twoja przyjaciółeczka nagadała coś jej.

-Masz pewność,że to Cande?

-Tak mam pewność.-powiedział stanowczym głosem.-Rozumiem,że to twoja przyjaciółka ale nie musisz jej we wszystkim bronić.

-Nie bronię jej, po prostu rozmawiałam z nią ostatnio i twierdziła,że już ma ciebie gdzieś.

-Najwidoczniej okłamała Ciebie.-powiedział odstawiając kubek na szklany stolik.

-Może ona chce cie chronić?-zapytała niepewnie,a brunet zaczął się śmiać i kręcić głową z niedowierzania.-Przecież ty nic nie wiesz o tej dziewczynie,a Camde jako dobra przyjaciółka chciała ci pomóc.

-Przestań jej we wszystko ufać.-powiedział Facundo z powaga w głosie.- Dzięki za kawę ale pójdę już do domu.-wstał i udał się do drzwi.-Zastanów się czy warto wierzyć we wszystko co mówi Candelaria.-Facundo wyszedł zostawiając Martinę z mętlikiem w głowie.

***

Mam dzisiaj bardzo, bardzo, bardzo dobry humor więc postanowiłam napisać długo wyczekiwany przez was rozdział ;d Mam nadzieję,że warto było czekać ;)